زلف
غبار از زلف او گر شانه بی منظور می ریزد تاسف می خورم خاک تبرک دور می ریزد
به هر راهی جهان بر ما در امید می بندد که گویی بهر ما رزق از دهان مور می ریزد
فلک طبل بشارت زد به اقبال تنک ظرفان طبیعت بین که دارو را به چشم کور می ریزد
بلا هر لحظه دامنگیر مظلوم است در عالم که سقف کهنه فرق مردم رنجور می ریزد
برای بینوا غم روی غم می آورد گردون نمک از شور بختی در غذای شور می ریزد
حبیب از حال من جویا نشد اما پس از مردن سرشک حسرت از بهرم به سنگ گور می ریزد
ببزم شیخ هر لحظه تگرگ غصه می بارد غذای روح عارف می طنبور می ریزد
مجرد از صفای باطن پیر خرابات است کلیم خاطرم از طور معنا نور می ریزد