فرهنگ وادب

غبار از زلف او گر شانه بی منظور می ریزد                   تاسف می خورم خاک تبرک دور می ریزد

به هر راهی جهان بر ما در امید می بندد                         که گویی بهر ما رزق از دهان مور می ریزد

فلک طبل بشارت زد به اقبال تنک ظرفان                           طبیعت بین که دارو را به چشم کور می ریزد

بلا هر لحظه دامنگیر مظلوم است در عالم                        که سقف کهنه فرق مردم رنجور می ریزد

برای بینوا غم روی غم می آورد گردون                          نمک از شور بختی در غذای شور می ریزد

حبیب از حال من جویا نشد اما پس از مردن                      سرشک حسرت از بهرم به سنگ گور می ریزد

ببزم شیخ هر لحظه تگرگ غصه می بارد                         غذای روح عارف می طنبور می ریزد

مجرد از صفای باطن پیر خرابات است                            کلیم خاطرم از طور معنا نور می ریزد     

نمی دانی که با درد فراقت ساختم بی تو                     به عالم پرچم عشق تورا افراختم بی تو

چه شبهایی که من با یاد روی تو سحر کردم                مدام آیینه امید را پرداختم بی تو

به پای آتش عشقت شدم پروانه بی پروا                      چو شمع سوگواری سوختم بگداختم بی تو

تودست افشان و پا کوبان زمن فارغ دل و شادان           ولی من دایما آوای غم بنواختم بی تو

به هرجا نوگلی دیدم به یادت پا کشیدم من                    میان این همه گلها گلی نشناختم بی تو

دگر از سرد مهری ها به تنگ آمد دل محزون              زغم بر شیشه خاطر غبار انداختم بی تو

چه حاصل سبز بودن را تطاول از خزان دیدم              به گلزار وحودم داس محنت آفتم بی تو

مجرد مهر ورزی شیوه دل دادگان باشد                      سعادت بین بجای دل سروجان باختم بی تو    

نه تنها از زلیخا در جهان دل می برد یوسف                    دل خلقی زتقوا با دلایل می برد یوسف

اگر از لطف حق در حسن شد ما فوق مه رویان                دل اهل بصیرت بی شمایل می برد یوسف

به پاکی می کشاند هر طرف کالای عفت را                     اگر در چاه محنت تکیه بر گل می برد یوسف

خروج از چاه زندان تا  مقام و محنت شاهی                    قدم سوی حقیقت زین مراحل می برد یوسف

چه بذر عصمتی افشاند در بستان مه رویی                     که تا محشر از این محصول حاصل می برد یوسف

شد از بی اعتباری پابپای کاروان در ره                         غم و اندوه و ماتم را به محمل می برد یوسف

به راه مصر کالای تاسف می کند صادر                         خجالتها به دل از گرگ قاتل می برد یوسف

به پاکی تل موفق گشت از آلوده دامانی                           مصیبتها ز رای حق و باطل می برد یوسف

سیه چال و غلامی وبزندان و عزیزی را                         چه خوش اصرار حق منزل به منزل می برد یوسف

به کنعان می فرستد نور چشمی نور چشمی را                  ببوی پیرهن نیکو مراحل می برد یوسف

بشد ناجی اهل مصر با افکار حق جویی                          ز طوفان خلق را تا سوی ساحل می برد یوسف

گروگان برده مهر او دل زار مجرد را                             نه تنها از زلیخا در جهان دل می برد یوسف