فرهنگ وادب

نمی دانی که با درد فراقت ساختم بی تو                     به عالم پرچم عشق تورا افراختم بی تو

چه شبهایی که من با یاد روی تو سحر کردم                مدام آیینه امید را پرداختم بی تو

به پای آتش عشقت شدم پروانه بی پروا                      چو شمع سوگواری سوختم بگداختم بی تو

تودست افشان و پا کوبان زمن فارغ دل و شادان           ولی من دایما آوای غم بنواختم بی تو

به هرجا نوگلی دیدم به یادت پا کشیدم من                    میان این همه گلها گلی نشناختم بی تو

دگر از سرد مهری ها به تنگ آمد دل محزون              زغم بر شیشه خاطر غبار انداختم بی تو

چه حاصل سبز بودن را تطاول از خزان دیدم              به گلزار وحودم داس محنت آفتم بی تو

مجرد مهر ورزی شیوه دل دادگان باشد                      سعادت بین بجای دل سروجان باختم بی تو